Önümüzdeki günlerde TBMM'ye getirilmesi beklenen sokak hayvanlarıyla ilgili yasa tasarısına hayvan severlerin tepkisi sürüyor.

Tepkiye ve tartışmalara neden olan, sokaklardan toplanarak barınaklara alındıktan sonra 30 gün içinde sahiplenilmeyen köpeklerin uyutularak hayatlarına son verilmesi maddesi...

Avrupa'nın birçok ülkesinde uygulansa da...

Bazıları insanlara saldırarak, tehlike ve korku yaratma potansiyeline sahip olsa da...

Bazı bölgelerde sayıları ciddi oranda artsa da...

Yine de, sırf sayılarını azaltmak, aşılama, bakım ve kısırlaştırma maliyetini azaltmak için hasta-sağlıklı, genç-yaşlı demeden uyutulmaları insani açıdan kabul edilir bir durum değil...

Kısırlaştırma ve aşılamaya ağırlık verilerek bu can dostlarımız sokaklarda bizlerle birlikte yaşamlarını sürdürmeli...

Onlar, insanlara unuttukları, karşılıksız sevgi, vefa ve sadakat gibi duyguları hatırlatıyorlar...

Tıpkı rahmetli babamın, çocukluğumuzda anlattığı hikaye tadındaki şu anekdotunda olduğu gibi...

Mevsim karakış, yerlerde diz boyu kar...

Gece kahveden çıkıp eve doğru gelirken, sokağın başında bir hırıltı duyuyor, babam...

Karlar içine bırakılan bir kutudan geldiğini fark ediyor hırıltının...

Kutuyu yavaşça açıyor, henüz birkaç günlük biri siyah biri beyaz iki köpek yavrusu...

Soğuktan donmak üzere olan iki sevimli yavruyu, getiriyor eve...

Sönmekte olan sobanın ateşini yeniden canlandırıyorlar.

Isındıkça yavru köpekler de canlanıyor...

Sütü içince de kendilerine geliyorlar.

Sabah olunca evimizin merdiven altına onlara güzel bir yer yapıyor babam, havalar ısınına kadar burada bakıyor daha sonra da bahçeye çıkarıyorlar.

Zamanla yalnız ailemizin değil sokağımızın maskotu oluyor iki köpek...

Aynı zamanda mahallemize dadanan hırsızların da korkulu rüyası...

Ve bir gün muhtar babamı çekiyor kenara, "Senin köpeklerden mahalle sakinlerinin şikâyeti var, çocuklarını ısırmasından korkuyorlarmış. Bunlara bir çözüm bul" diyor.

Komşularıyla kötü olmamak için mecburen köpekleri Mudanya Yolu'ndaki Geçit Köyü'ne bırakıp dönüyor.

Bu zorunlu vedanın üzerinden belki beş altı yıl geçmiştir...

Bir hafta sonu arkadaşlarıyla Mudanya'ya pikniğe gider babam, mangalda pişirecekleri köfteleri hazırlarken, bir el omzuna dokunur...

Dönüp bir bakar ve başlar ağlamaya...

Yıllar önce donmak üzereyken bulup büyüttüğü o köpeklerden siyah olanı karşısındadır.

Babamı kokusundan tanımıştır, yıllar sonra...

Öyle bir sarılırlar ki birbirlerine, arkadaşları bile dayanamaz ağlarlar onlarla birlikte...

Beyaz tüylü olanı da ararlar ama bulamazlar...

TBMM, eminim ki kamuoyundan yükselen bu tepkileri dikkate alarak o uyutulma maddesini yasa tasarısından çıkaracaktır...

Sonuçta;

Tasmalı köpeklerin canı can da tasmasız olanların ki can değil mi?

Ben oldum olası tasmalılardan daha çok korkmuşumdur...

Çünkü, onlar tasmasını elinde tutan sahibine yalakalık yapmak için havlarlar, sokak köpekleri ise sadece acıktıklarında!